La mondo travivas profundan geopolitikan transformiĝon, markitan de reordigo de tradiciaj aliancoj kaj la reaperado de malnovaj tensioj. En ĉi tiu kunteksto, la figuro de la usona prezidanto Donald Trump reprezentas turnopunkton en la ekstera politiko de Usono. Lia proksimiĝo al Rusio kaj lia kreskanta senintereso pri la sorto de Ukrainio ne nur defias jardekojn da okcidenta diplomatio, sed ankaŭ rearanĝas la internacian tabulon. Eŭropo, surprizita de ĉi tiu sinteno, reagis rapide: rearmado, pliigo de militelspezoj, kaj paroladoj kiuj aludas al nova periodo de tutmonda konfrontiĝo.

Ĉi tiu ŝanĝo ne aperas el nenio. Ekde la falo de la Berlina Muro en 1989, la mondo travivis necertan transiron. La disfalo de la orienta bloko lasis la okcidentan blokon sen sia ideologia malamiko, Rusio, kio starigis malagrablajn demandojn pri la ekzistokialo de institucioj kiel NATO. Anstataŭ antaŭenigi pli stabilan mondon, Usono serĉis novajn malamikojn por pravigi sian hegemonion, fokusante sin al retenado de Ĉinio kaj al milita interveno en diversaj regionoj de la mondo, de Mezoriento ĝis Orienta Eŭropo.

Tamen, la milito en Ukrainio evidentigis la fendojn de ĉi tiu sistemo. Anstataŭ firmigi sian potencon, Usono montris rimarkindan nekapablon gvidi diplomatian eliron el la konflikto. Trump, aparte, detruis la malmulton da internacia fido kiu restis al la usona vorto. Kun ekstera politiko erara kaj centrita je tujaj interesoj, li rompis la tradicion de daŭraj aliancoj kiu karakterizis Vaŝingtonon ekde la Dua Mondmilito. Tamen, lia vizio estas nek akcidento nek eraro: ĝi estas la nuda esprimo de la nuntempa imperiismo, kiu prioritatas ekonomian kaj militan dominadon sen konsidero al la homa aŭ politika kosto.

Dume, la konsekvencoj brutale falas sur la popolaj klasoj. La militarigo progresas rapide: pli da buĝeto por defendo, pli da milita propagando, pli da normaligo de milito kiel neevitebla horizonto. Nome de sekureco, oni postulas de la laboristoj akcepti salajr-reduktojn, inflacion, kaj malstabilecon. La kapitalismo montras sin nekapabla oferti realan eliron el la konfliktoj kiujn ĝi mem generas. Male, ĉiu krizo estas nova preteksto por plifortigi sian rabeman kaj aŭtoritatan karakteron.

Fronte al ĉi tiu drivo, estas urĝe artiki respondojn de malsupre. La organizado, la internaciisma solidareco kaj la batalo kontraŭ militarismo devas esti la iloj de la popoloj por rezisti la logikon de la “savu sin kiu povas” truditan de la sistemo. La historio montris ke kiam laboristoj unuiĝas trans limoj, ili povas haltigi eĉ la plej fortajn potencojn. La kritiko al kapitalismo ne povas resti ĉe la denuncado; ĝi devas transformiĝi en kolektivan agon, en konkretan alternativon, en horizonton de ŝanĝo.

La socio kiun oni preskribas al ni estas putra ne hazarde, sed laŭdezajne. La eliro ne venos de tiuj samaj kiuj kultivis ĉi tiun putrecon, sed de tiuj kiuj suferas ĝiajn konsekvencojn. Estas tempo reimagi mondon sen militoj nek ekspluatado. Kaj por tio, necesas pli ol indigno: necesas organizado, batalo kaj espero.