Page 8 - argentinaj verketoj

dan fosaĵon; betonmiksiloj kiuj senlace turniĝadas

dum ili englutas gruzon, sablon kaj cementon kaj

poste vomas grizan kaj viskozan mason. Inter la bru-

antaj maŝinoj svarmas amaso da laboristoj. Ĉiuj

loĝantoj de Huinkulo havas okupon, eĉ la elmigr-

intoj, kiuj revenis tuj, kiam ili sciis ke en la vilaĝo ili

povas havi okupon.

Preskŭ je la fino oni devis prokrasti la laborojn

kaŭze de la pluvo. Komence okazis pluvego, kies

grandaj akveroj oblikve strekis la aeron kaj krake

tamburadis sur la tegmentoj. Sekvis persista kelktaga

pluveto. La ebenaĵon kovris brile griza akvotavolo

sur kiu la akveroj dancigis fantastajn arabeskojn

etenditajn ĝis la senfineco.
Dum la pluvaj ripoztrudaj tagoj denove aŭdigis

ridegoj kaj konversaciaj murmuroj elirantaj el la

drinkejo.

- Saviĝis Huinkulo -diradis Don Reno-, kaj dank' al

la nova vojo venos la progreso en la vilaĝon.

Li ne estis tute certa kio estas la progreso, sed li

konsciis, ke temas pri monhava moŝtulo. Kaj li, kune

kun siaj klientoj tostis je tiu nekonata kaj mistera

progreso riĉigonta ilin.

Fininte la vojon, por la inaŭguro oni aranĝis feston,

kiun ĉeestos la provincestro. La matenon de prin-

tempa luma dimanĉo granda homamaso kunvenis en

Huinkulo. Tra la kampoj alvenis tumultemaj aroj da

rajdantaj gaŭĉoj, ĉirkaŭvolvataj de densaj polvama-

soj. Laŭ la nova inaŭgurota vojo alvenis bovoĉaroj,
kabrioletoj, malnovaj aŭtomobiloj kaj aŭtobusoj ple-
8
naj de homoj. Brua amaso invadis la vilaĝan straton

kaj plenigis la drinkejon.