Page 52 - heleco-95_Neat

Sarah Bernhardt Naskiĝinta en 1844 en Parizo, Marie Henriette Rosine Bernardt, estis la plej konata teart-aktorino de la 19-a kaj komenco de la 20-a jarcento. Ŝi estis ekstergeedza filino de Julie Bernardt, juda ne- derlandino kaj prostituitino de altnivela klientaro. Ŝian patron ŝi neniam ekkonis; eble estis riĉa komercisto de La Havre. Ŝajnas ke la familio de ŝia patro pagis por ŝia edukado , insistis ke ŝi ri- cevu katolikan bapton kaj lasis grandan monsumon pagotan kiam ŝi estos plenaĝa. Estante ŝi 7- jara, ŝia patrino sendis ŝin en internlernejon por junulinoj pagate per fonduso el la familio de ŝia patro. Ŝia patrino plialtiĝis al pintaj rangoj de la parizaj korteganinoj, t. e. altnivelaj putinoj, kaj kunuliĝis kun politikistoj, bankistoj, generaloj kaj verkistoj. Inter siaj amikoj estis la Duko de Morny, duonfrato de la imperiestro Napoleono la 3-a. Kiam ŝi estis 10-jara, Sarah estis akceptita en altnivela katolika lernejo. Ŝi estis 14-jara kiam la Duko de Morny aranĝis la aferon ke ŝi estu edukita por iĝi aktorino ĉe Franca Komedio, kio estis privilegio. Por la spektakla mondo, ŝi ŝanĝis sian nomon de “Bernardt” al “Bernhardt”. Ŝi aktoris en la titol- rolo Iphigénie de Racine en aŭgusto de 1862. De tiam ŝi teatrludis ĝis la jaro 1913, en ĉiutipaj roloj, eĉ viraj kiel Hamlet kaj Pierrot assassin. Ŝia unua granda sursceneja sukceso estis en 1869, en la teatr-verko La Passant de Coppée. Ĝis tiu jaro ŝia teatra kariero ne estis tre sukcesa, kaj ŝi eĉ pensis forlasi tiun profesion. Fakte, en 1864 ŝi subite decidis lasi la teatron por vojaĝi kiel ŝia patrino, ekhavi amantojn. Ŝi venis por mallonga tempo al Hispanio, poste. Ĉeestante maskobalon en Bruselo, ŝi renkontiĝis kun juna belga aristokrato, la Princo Henri de Ligne, kaj havis am- aferon kun li, el kiu ŝi restis graveda. En decembro de 1864, la 20-jara aktorino naskis sian solan filon Maurice Bernhardt. La familio de la princo ne permesis ke ĉiu tiu edziĝu al la aktorino. Sarah revenis al teatr-ludado kaj ekde 1869 ŝi sukcesis en tiu ofico kaj tre famiĝis. Post la franc- prusia milito kaj la Pariza Komunumo ŝi povis reveni al la Franca Komedio kaj komenciĝis rapida sukcesego. Jam tre baldaŭ ŝi estis la plej fama aktorino de sia epoko, festata en Francio kiel “la ora voĉo” kaj “la dieca”. En 1879-1880 ŝi aktorinis en Londono. Tiam, kaj poste, ŝi enspezis grandajn monsumojn, sed ŝiaj elspezoj estis eĉ pli grandaj. De 1886 al 1892 ŝi faris mondajn tur- neojn, kaj denove en 1901-1913. Ŝia lasta aktorado estis en tiu jaro 1913, kun la verko Jeanne Doré. En 1914 oni devis amputi al ŝi kruron pro gangreno de iu antikva vundo. Tiam ŝi estis de- nove senmono. Sed de tiam ŝi vivis ankoraŭ ĝis la jaro 1923. Emilia Pardo Bazan Virginia Wolf Paskalina Lehnert Emilia, grafino de Pardo Bazán, nask- Adeline Virginia Stephen naskiĝis en Jozefina Lehnert, naskiĝis en 1894. Fil- iĝis Korunjo en 1851. Ŝi estis hispana Londono en 1882. Ŝi estis angla mo- ino de leterportisto, estante 15-jara vo- romanistino, gazetistino, eseistino kaj dernista verkistino kaj feministino. La lis membri ĉe la franciskana ordeno. Ta- kritikistino kiu enkondukis la naturis- nomon Wolf ŝi uzis ekde sia edziniĝo men fine ŝi eniris en la Kongregacion mon en Hispanion. Fekunda aŭtorino, al Leonard Wolf en la jaro 1912. Vir- de la Fratinoj de la Sankta Kruco, oka- ŝi verkis 41 romanojn, sep dramojn, du ginia ne ĉeestis lernejan instruadon, ŝi zo kiam ŝi alprenis la nomo je Paskali- kuirlibrojn, pli ol 580 rakontojn kaj estis edukita en sia klereca hejma me- na. En 1918 ŝi estis destinita al Munke- centojn da eseoj. Ŝi estis tre agema, kaj dio. Post la morto de sia patrino, en no por labori serve de la papa ambasa- ne estis publika ago en ŝia vivo en kiu 1895, ŝi suferis unuan nervokolapson, doro antaŭ la reĝo Ludoviko la 3-a de ŝi ne partoprenis iu aŭ alimaniere. Ŝi duan fojon ŝi malsaniĝis en 1904, post Bavario monsinjoro Eŭgeno Pacelli, est- estis filino de riĉa nobela familio. La pa- la morto de sia patro. Ekde 1905 ŝi ver- onta papo Pio la 12-a, restante serve de kis artikolojn kaj recenzojn por diver- tiu dum pli ol 40 jaroj. Instalita en la tro estis la grafo José Pardo Bazán. En saj ĵurnaloj; sian unuan romanon ŝi pu- pontifica apartamento kiel mastrumistr- la gepatra biblioteko ŝi havis aliron al blikigis en 1915. Ŝi verkis ankaŭ ese- ino, ŝi ĝuis plenkonfidon de la papo Pa- multaj kaj diversaj legaĵoj. Ŝi translok- ojn kiuj temis pri la kondiĉo de la vir- celli, kaj rolis kiel sekretariino, konfi- iĝis al Madrido en 1869 post edziniĝi inoj, per kiu ŝi substrekis la socian denculino, kaj organiz-responsulino de al Josefo Kiroga. Ankaŭ ŝiaj gepatroj influon sur la ina identeco, Ŝi estis gra- la papa medio; ironie oni nomis ŝin “La translokiĝis al Madrido kiam Jozefo va reprezentantino de la t. n. Grupo Papino”, Ŝi ne profitis sian privilegian Pardo estis nomumita parlamentano, Bloomsbury, fama rondo de verkistoj, pozicion, sed atingis respekton de la alt- sed tiu seniluziiĝis pri politiko kaj la artistoj kaj sciencistoj kiuj montris ian ranguloj de la Kurio. Respekton sed ne tuta familio foriris al Francio. Ili voja- rifuzon de la burĝklaso al kiu ili apar- aprecon; kiam post la morto de la papo ĝis tra kelkaj eŭropaj landoj kaj Emi- tenis. Daŭre atakata de nervomalsa- iĝis nula sia influo, ŝi estis abrupte for- lia lernis la anglan kaj la germanan. Ŝi noj Virginia Wolf metis finon al sia pelita el la Vatikano. Ŝi mortis en Vie- mortis en majo de 1921. vivo propravole en 1941. no en la jaro 1983. 52 .