Page 39 - heleco-95

Poste alia pli grava danĝero minacis lian propran reg- kaj portante la glavon ene de blanka balteo. Antaŭ tia
non. Ĉi-foje temis pri atako el muzulmana armeo ven- spektaklo, iuj estroj de la tribo de Nefzo, el la antikva
inta al la kordova kalifejo. Sed ne estis milita iniciato araba aristokrataro, ĉefe iu el ili, Zualo ibn-Jais, ko-
de la kalifo mem. Ĉi tiu eĉ ne povis aranĝi armeon por mencis timi kaj abomeni tiutipan Mandion kaj la reg-
kontraŭbatali la multajn ribelintojn kiuj dominadis sur adon kiun ĉi tiu kapablus starigi se li atingus la venkon
plejparto en la teritorio de la emirejo. Kiel ni vidis an- kiun li celis, kaj komencis prepariĝi por eviti tian dis-
taŭe, tiam estis ega ĥaoso kaj senordo en la Andaluzia volviĝon de la afero.
Regno. Ĝuste tiu anarkio ebligis la strangajn okazint- La muzulmana armeo de la Mandi-o al-Sarraj kamp-
aĵojn kiujn ni priskribos. Se inter la hispanaj kristanoj, adis antaŭ la muregoj de Zamoro, en la transa flanko
mozaraboj aŭ ne, estiĝis la espero, surbaze de iuj pre- de la Duero-rivero. En la fortigikigita urbo troviĝis la
tenditaj profetaĵoj, ke baldaŭ la muzulmana dominado reĝo Alfonso mem kun sia armeo. Tie li ricevis mesa-
finiĝus en Iberio, ankaŭ inter la maŭroj de Andaluzio ĝon de la pretendita mesio per kiu ĉi tiu admonis la
oni kredis je profetaĵoj kiuj aŭguris feliĉan estontecon asturan reĝon konvertiĝi al la islamismo kaj minacis
por ili; la krizo de la kalifa aŭtoritato estis interpretita mortigi lin se li ne akceptus tiun proponon. La batalo
kiel fino de iu epoko kaj komenciĝo de alia sub la reg- komencis en la sola ponto kiu estis en tiu loko sed
ado de nova dinastio. Ne strangas ke en tiaj cirkonstan- baldaŭ etendiĝis al tre larĝa zono sur la fluejo mem de
coj aperus iluminitoj kiuj sin konsiderus la profetoj la rivero. La batalo daŭris tutan tagon, sed neniu venkis
anoncintoj de tia mesio (Mandi, en la araba lingvo) kaj tiutage. Sekvintan tagon reiĝis la batalado; komence la
ambiciuloj kiuj pensis estis tia mesio. La profeto estis kristanoj iome feblis, la saracenoj sukcesis transi la ri-
Ahmado ibn Muaŭija, intriganto kaj ribelema, unu el la veron kaj oni batalis en ties dekstra flanko, proksime al
multaj nepoj de la emiro Hiŝamo, astrologo, trompisto la muregoj de Zamoro kaj tie la trupoj de la Mandi-o
kaj kredemulo (li kredadis eĉ siajn okazigis sufiĉe gravan damaĝon al
proprajn trompojn). Kiel ribelulo tiuj de Alfonso. En la avangardo de
kontraŭ la emiro li ne estis tiel suk- la muzulmana armeo batalis la tru-
cesa kiel multaj aliaj kiuj distranĉis poj de la menciitaj arabaj estroj
kaj superregadis pecon el la andalu- sekvantoj de Zualo ibn-Jais, sen-
zia emirejo. Li alprenis la nomon dube la plej spertaj militistoj el la
Ahmad al-Kitto kaj vestita per ĉifo- heterogena soldataro de Abd al-Sar-
noj komencis prediki kiel profeto la raj. La ebla venko de tiu pretendita
aperon de nova, mesia, kalifo, kiun mesio, kiu ŝajnis jam tre proksima,
li trovis en la persono de la princo vekis la timon de Zualo kaj ties ara-
Abd al-Sarraj, ankaŭ li nepo de la baj kunuloj pri la danĝero kiun tiu
kordovaj emiroj. venko povus alporti al ili, do ili de-
Kiel dirite, la sociaj kondiĉoj estis cidis retiriĝi el tiu fronto por ne plu
favoraj por veki en la popolaj tavo- plifortigi la parademan lideron de la
loj de la loĝantaro esperon pri mira- bereberoj. Sed plejparto el la armeo
kla solvo de la malfeliĉa situacio fanatike sekvis apud Abd al-Sarraj
kiun ili suferadis. Multaj kampar- konfidante pri la fina venko. Sed de
anoj forlasis sian laboron por aliĝi tiam ŝanĝiĝis la kurso de la batalo;
al la armeo kiun estis organizante Batalo de Zamoro la armeo de Alfonso atakis kaj dev-
Abu Ali al-Sarraj kaj Ahmad al-Kitto. La plano de ĉi igis la trupojn de la Mandi-o retiriĝi kaj paŝi al la tran-
tiuj, por kapti la povon de la emirejo, estis batali kon- sa flanko de la rivero. Sed ili ne povis reinstaliĝi en
traŭ la kristanoj de la Regno de Galegio kaj surbaze de sian kampadejon ĉar la trupoj de Alfonso postsekvis
la prestiĝo kiun oni atingos per la venko sur ili detron- ilin kaj oni plu batalis tie ĝis kiam la noktiĝo devigis
igi la kalifon Abd-Alahon kaj sufoki ĉiujn ribelojn en ĉi-tiujn retiriĝi al Zamoro. Dum tiu nokto, vidante la
la kalifejo. Laŭ tiu plano, la atako al la regno de Alfon- aspekton kiun estis akirante la afero, multaj saracenoj
so okazus en Zamoro, la lasta urbo konkerita de tiu forlasis la mesion al-Sarraj. Sed la profeto Ahmado ibn
reĝo al la araba regno. La armeo rekrutita por tiu celo Muaŭija konservis sian prestiĝon kaj sukcesis ankoraŭ
estis enorma kaj aliĝis al ĝi multaj aventuristoj kaj ri- reteni grandparton el la maŭra armeo. Sekvint-matene
beluloj kiuj vidis en tiu entrepreno eblan okazon de la kristanoj atakis denove kaj je la vespero la saracenoj
prospero kaj milit-predado. Aldoniĝis al tiu armeo an- komencis retroiri. Sed denove la noktiĝo devigis ĉesi la
kaŭ la loĝantoj de la muzulmanaj zonoj proksimaj al bataladon, sed ĉi-foje Alfonso decidis ne retiriĝi ene la
Zamoro kiuj, ekde la konkero de la urbo far la krist- muroj de Zamoro kaj sieĝi la muzulmanan kampadejon
anoj, ofte suferadis ĉi ties raziojn. La profeto kaj ĉi ties por eviti la fuĝon de la jam preskaŭ venkitaj trupoj de
mesio zorge atentis pri la fanatikigado de sia armeo, la Mandi-o. Ĉi tiu komprenis ke jam ne estis savo por
ĉefe de ties popolaj, kamparanaj, amasoj. Abd al-Sarraj li. Antaŭ la ebleco esti kaptita li preferis morti batal-
malofte aperadis antaŭ siaj trupoj kaj kiam tion faradis ante. Kune kun li falis siaj plej fidelaj sekvantoj, kaj lia
oni organizadis por lia parado solenan, pompan, spek- kapo estis pendigita en la murego de Zamoro. Rezulte
taklon. Li aperadis rajdante blankan ĉevalon kaj sur- de tiu venko de la 12-a de junio de la jaro 902 la Duero-
vestante blankajn vestaĵojn, kovrita per blanka turbano rivero estiĝis limo inter la regnoj kristana kaj muzul-
39