Page 34 - heleco-95

Fortikigita Ibn-Marvano en Badaĥozo kaj aliancita kun zo, kiuj tiam estis en bonaj rilatoj kun la kortego de
Sadun’ al-Surumbako, la emiro sendis kontraŭ ili sian Oviedo. Ĉar la kampanjo komenciĝis en frua sezono
favoraton Haŝim ibn Abd-al-Aziz en la jaro 876. Ibn- oni estimis ke restus sufiĉe da tempo en la jaro por ata-
Marvano sin vidis devigita forlasi sian urbon kaj rifuĝi ki poste la Galegian Regnon. La du filoj de Muzo, Is-
en pli defendebla loko. La ĉefministro sukcesis sieĝi la mailo kaj Furtuno kontroladis ekde Tudelo kaj Zarago-
ribelulon sed ĉi tiu diskonigis la onidiron ke restis al li zo la regnon kiun ili heredis el sia patro. Al-Mundiro
etnombra trupo kaj Haŝim, kredinte la mensogon, sin kaj Ŭand-ibn-Ganimo intencis kapti tiujn ĉefurbojn sed
ĵetis kontraŭ li kun malgranda kavalerio. Ĉi tiu trupo malsukcesis en tiu celo kvankam ilia armeo per raziado
estis altirita al la montoj kaj tie Haŝim estis atakita, ruinigis la zonon. Poste tiu armeo marŝis kontraŭ la
venkita, vundita kaj kaptita. Ibn-Marvano, konsciante regno de Alfonso, sed ne atakis tra la zono de Alavo,
pri la danĝero kiu por li signifus konservi tiom gravan kie ofte okazis la muzulmanaj atakoj, kun fortuno, sed
prizonulon, kaj por certigi al si la helpon de la astura direkte al la sudo de la regno, ĝenerale pli malfacila
reĝo Alfonso, sendis la kaptiton al la kortego de la por ili. Tial, al la armeo kiu estis veninta el la valo de
kristana reĝo. Neniam iu astura reĝo estis pensinta ke la Ebro-rivero oni planis aldoni pliajn multenombrajn
iam li povus havi kiel prizonulo aŭ ostaĝo iu ĉef- trupojn. Atestas pri la timo kaj respekto kiujn tiam ins-
ministro de la kordova sultano. piris al la saracenoj la astura regno la fakto ke por ataki
Kiam la kalifo ekkonis tiun katastrofan rezulton de la ĝin en tiu zono de la Duero-rivero estis necese rekruti
kampanjo de Haŝim, li restis konsternita kaj malbenis grandegan armeon, kaj krome la militan celon estis tre
la malprudenton de sia ĉefministro. La veziroj el la modesta: oni pretendis nur kapti iun gravan urbon en
kortego ne kuraĝis kontraŭdiri la emiron; nur la hones- tiu zono, Leonon aŭ Astorgon, por interŝanĝi ĝin por la
ta Ŭand-ibn-Ganimo, kvankam malamiko de la kaptita liberigo de la kaptita veziro Haŝim ibn Abd-al-Aziz.
ministro, defendis ĉi-tiun. Plaĉis al la sultano la nobel- Estis jam forpasintaj la tempoj kiam la arabaj armeoj
eco de tiu veziro kaj asignis al li la komandon de ar- entreprenis kaj efektivigis kampanjojn kaj raziojn ene
meo rekrutata kun la celo venĝi la ofendon de la astura de Galegio kaj Asturio mem.
reĝo. Sed antaŭ tiu milita operacio Ŭand-ibn-Ganimo Alfonso, informita pri la avancado de la maŭraj ar-
entreprenis la taskon puni la perfidulon Ibn-Marvanon, meoj, estis atendante ilin en Leon-urbo. Tie li konce-
kiu denove estis fortikiĝinta en Badaĥozo. En ĉi tiu ptis aŭdacan planon por ruinigi la planojn de la mal-
kampanjo, en la jaro 877, akompanis la novan ĉef- amiko. La defendon de Koimbro li konfidis al siaj gra-
ministron Al-Mundiro, filo de la kalifo Muhammado. foj de la landlimo, kaj li okupiĝis alfronti la plej danĝe-
Ibn-Marvanon evitis esti sieĝata en Badaĥozo kaj pret- ran atakon de la du armeoj kiuj marŝadis direkte al Le-
iĝis por batali kampare kie estus ebleco eskapi kaze de ono. Li decidis ataki la alvenantojn antaŭ ĉi ties kuniĝo
malvenko. Dum Ŭand-ibn-Ganimo dediĉiĝis al la de- kaj komencis per tiuj kiuj estis venantaj el la zono de la
truado de la urbo, Ibn-Marvano volis profiti neglekton Taĥo-rivero, kiuj ŝajnis malpli multenombraj. Tiuj tru-
de la princo Al-Mundiro kaj kiam ĉi tiu marŝadis kun poj ne estis perceptintaj la alproksimiĝon de la kristana
nur naŭcent kavalerianoj, Ibn-Marvano atakis lin ko- armeo kaj estis surprize atakitaj en loko nomata Polvo-
mandante siajn trupojn kaj tiujn asturajn kiujn estis raro aŭ Polvoroso, apud la rivero Orbigo. Antaŭ ol tio
provizinta al li la reĝo Alfonso. Sed ĉi-foje la ruzo de ke la muzulmanoj kapablus organiziĝi por batali, ili es-
Ibn-Marvano estis vana; Al-Mundiro sukcesis venki la tis fulmrapide atakitaj de la armeo de Alfonso kaj fakte
atakantoj kaj ekstermis la asturan taĉmenton. Tamen, ekstermitaj; laŭ la asturaj kronikoj, dek-tri miloj da
pluafoje Ibn-Marvano evitis esti kaptita de la trupoj de maŭraj soldatoj estis mortigitaj en tiu batalo. Tuj post
la emiro kaj fuĝis por kaŝiĝi kaj atendi konvenan oka- tiu batalo la armeo de Alfonso adresiĝis al la kastelo de
zon por daŭrigi la militadon. Tiu okazo alvenis kaj en Sublanco, ne malproksime el la loko de tiu batalo kaj
nova kontraŭfrontiĝo kun la trupoj de la kalifo li suk- tie, fortikiĝinta, atendis la alvenon de la ĉefa maŭra ar-
cesis ekstermi sescent kavalerianojn de la armeo de meo, komandata de la princo Al-Mundiro kaj la minis-
Kordovo. Sed ĉar la ofensivo kontraŭ li pludaŭris, li tro Ŭand-ibn-Ganimo. Ĉi tiuj estis informitaj, far iuj
decidis forlasi la valon de la Gvadiano-rivero kaj fuĝis fuĝintoj el la masakro de Polvososo, pri la katastrofo
al Galegio sub la protekto de la reĝo Alfonso. suferita de la alia armeo en tiu loko. La kordovaj arme-
Venkita Ibn-Marvano, la emiro Muhammado decidis estroj komprenis ke jam ne estus realigeblaj la faritaj
ne plu prokrastigi la ofensivon kontraŭ la regno de Al- planoj por tiu kampanjo kaj timis entrepreni atakon
fonso. Li komprenis ke por tiu kampanjo estus necese kontraŭ la armeo fortikiĝinta en Sublanco. Ili decidis
organizi tre potencan armeon. Fakte, estis du la armeoj retiriĝi suden profitante la nokton por ke Alfonso ne
preparitaj, en la jaro 878, por marŝadi kontraŭ la regno perceptu ilian foriron. Tamen ili ne sukcesis eviti no-
de Alfonso la 3-a. Unu el ili, komandata de Ŭarrak-ibn- van muzulmanan malvenkon. La astura reĝo decidis
Malik enirus en Galegion destine al Koimbro, kaj la postiri la retiriĝintojn kun sia armeo kaj sukcesis atingi
alia, la ĉefa, komandata de la princo Al-Mundiro kaj la ilin tial ke, ne konante la zonon, la muzulmanoj perd-
ĉef-veziro Ŭand-ibn-Ganimo, atakus la regnon de Al- iĝis kaj en iu punkto de ilia irado ili prenis iun vojon
fonso desude kaj deoriente. Sed ĉi-lasta armeo, antaŭ la kiu anstataŭ malproksimigi ilin el ties persekutantantoj
atako al la kristana regno, kaj eble kiel trejniĝo, entre- kondukis ilin rekte al ĉi tiuj. La nova batalo okazis en
prenis militan operación en la valo de la Ebro-rivero iu loko nomata Valdemoro, kaj ĝi rezultis fatala por la
kontraŭ la familio de la Banu Kasi, t. e. la filoj de Mu- muzulmana armeo. La du armeestroj sukcesis eskapi
34