Page 26 - argentinaj verketoj

kun la manoj dorse, rigardis min fiere kaj kon-
tentece.

Tiam mi aŭdacis diri:

(4)
Tombyecoviá ndé , cuñataí porá.

Mirigite ŝi rigardis min kaj penege bridis ekridon.

Sendube mian gvaranian aŭ mian parolmanieron ŝi

opiniis bedaŭrindaj. Poste ŝi rigardis min per siaj

okuloj nigraj, profundaj, veluraj, kaj sur ŝiaj lipoj
ekfloris rideto samtempe dankema kaj riproĉŝajniga

kaj respondis al mi per la samaj vortoj, kiujn mi aŭ-

dis al multaj knabinoj en sama situacio:

- Ne diru al mi porá, ĉar mi ne estas tia kaj al mi nur
(5)
plaĉas, ke diru tion al mi mia menará . Vi devas

scii, sinjoro amindumanto, ke mi jam estas tembire-
(6)
corá kaj baldaŭ mi edziniĝos kaj tiam mi jam ne

plu estos cuñataí.

Per sia kantanta babilado kaj per hispanlingvo sur-

ŝprucigita per gvaraniaj vortoj, ŝi rakontis al mi pri

sia amo. Ŝia menará estas bela fraŭlo preskaŭ du

metrojn alta, ĉasisto ne timanta la kruelecon de ya-

guareté. Nun li laboras en arbdehakejo perdita en la

ĝangalo. Li deziris gajni kelke da mono por la nupto
kaj por la edziĝvojaĝo. Ŝi oponis, ke li akceptu tian

laboron; ŝi timis, ke alkutimiĝinte al la sovaĝ-

libereco de la ĝangalo, li ne eltenos la sklavecon de

la arbdehakejo. Sed li ne aŭskultis ŝin kaj allogita de

la alta salajro, kiun oni al li ofertis, li dungiĝis.

Feliĉe baldaŭ finiĝos la dungado kaj li revenos por

edziĝi. Nun ŝi volas helpi lin kaj gajni iom da mono

kaj venas al mi por proponi ion.
26
Iomete malserioza mi ŝercis:

- Supozeble, vi ne intencos vendi