Page 39 - heleco-93_Neat

konfliktoj de ambaŭ socioj fariĝis similaj. Verdire, la la kavaliro preti morti por la kristana fido, por lia feŭd- klasaj konfliktoj kiujn ni sekve priskribos ne estis afero sinjoro kaj por lia tero. Fine, la armado mem konsistis limigita al tiu 11-a jarcento sed etendiĝis ankaŭ al la en simbola frapo surŝultre pere de glavo far la reĝo aŭ sekvintaj kvar jarcentoj, kaj iuj el ili eĉ plu. Ni komen- feŭsinjoro kiu oficus la armadon. Por kompletigi la so- cu per la problemaro de la monarkoj. La ĉefaj, preskaŭ lenadon de la ceremonio poste okazadis bankedo de la la solaj, konfliktoj de la reĝoj de tiu epoko estis kon- ĉeestantaj feŭdsinjoroj kaj kavaliroj kaj ofte povis esti traŭ aliaj klasoj de la superreganta aparato de la siste- ankaŭ turnir-luktado. Per tiaj solenaĵoj oni volis emfazi mo: Eklezia hierarkio, nobelaroj, kavaliroj… kaj la la gravecon de la kavalireco kaj asocii tiun rangon kun propra familio de la monarkoj. Ja, sufiĉas tralegi la his- ĉiuj kristanaj virtoj: lojaleco, nobleco, defendo de la torion de tiuj jarcentoj por konstati kiel ofte okazis, en virinoj kaj la senfortuloj… Evidentiĝas ke per tiu dok- Britio, Francio, Hispanio kaj aliaj regnoj, reĝaj uzurp- trino la Eklezio, kaj ĝenerale la ideologia aparato de la adoj kaj konspiroj celantaj uzurpadon. La ĉefaj mal- sistemo, volis enplanti en la menson de la kavaliroj res- amikoj de la reĝoj estis liaj propraj fratoj, aŭ duon- pekton pri serio da valoroj necesaj por la stabileco de fratoj, aŭ pretendantoj el dinastioj pli malpli parencaj la sistemo kaj la socio. Indas aldoni ke ankaŭ la cere- de la reganta dinastio. Ofte, preskaŭ ĉiam, la afero estis monio de la kronado, aŭ sankt-oleado, de la reĝoj estis demarŝata per civilaj militoj. La reĝoj, kaj la pretend- same kvazaŭ-sakramenta akto en kiu ne mankis ĵurado antoj, sin apogis sur la aristokratoj kiuj volis helpi ilin. de la reĝo respekti la regatojn, kaj ankaŭ de la regataj Kompreneble, tiu apogo ne estis senpaga. Oni devis re- feŭdsinjoroj, kavaliroj kaj eĉ la popolamaso respekti kompenci la partianojn per la aljuĝo de feŭdposedaĵoj, kaj obei la reĝon. Per tiuj ceremonioj oni pretendis sa- ĝenerale konfiskitaj al la partianoj de la konkuranta kraligi la rolon kaj la figuron de la reĝoj kaj de la kava- pretendanto. Se la afero disvolviĝas bone, iu nobelo liroj por ke ili respektu unuj la aliajn kaj sin mem. Sed kiu atingis grandajn posedaĵojn en tiuj civilaj konflik- fakte, la intima naturo de la reĝoj, la episkopoj, la aris- toj povas aspiri regi ilin sufiĉe sendependece de la reĝo tokratoj kaj la kavaliroj ne ŝanĝis pro tio ke oni sakra- kiu premiis lin. La lojaleco ligus ties funkciojn. Ili sen- ne estis distinga eco de la honte dediĉigis al la pri- aristokratoj de tiu epoko. zorgado de siaj personaj kaj La vasaloj de la nobelo es- klasaj interesoj domaĝe al tis vasaloj de la koncerna la interesoj de aliaj perso- reĝo, sed ne-rekte; ilia obeo noj kaj klasoj. Daŭre plu la al la plejsupera povo nepre reĝoj kaj potencaj aristokra- pasas tra la obeo kaj servo toj (tro)uzis la sinjorecan al ilia feŭdsinjoro. La feŭd- rajton je unua-nokto de la sinjoroj decidas kiun reĝan nov-edzinoj de la regatoj, partion li apogu, kaj ilia kiu tre ofendis kaj humil- servutaro sekvas ilin kiel igis ĉi-tiujn, kaj daŭre plu infanteriaj soldatoj. Sed la estis konspiroj, intrigoj, per- ĉefa milit-forto de la epoko fidoj, uzurpadoj, civilmili- estis la kavalerio, kaj la kavaliroj estis tiel ambiciaj kaj toj… kaj kontraŭ-frontiĝoj de la laika kaj la religia ne-fidindaj kiel siaj sinjoroj. Ili aspiradis al pli alta ran- povo, inter la papoj kaj la monarĥoj, ĉefe la germanaj go en la skalo de la nobelaro, kaj ilia kavalir-servo es- imperiestroj kaj la reĝoj de Francio. tis la kariero por atingi la celitan progreson. La perfid- La konflikto de la papo kun la imperiestro de la Sakra- emo aŭ manko de lojaleco en la reĝa parencaro, la no- la Romia Germana Imperio komenciĝis en la jaro belaro kaj la kavaliroj estis normala kaj kutima afero 1073. Estis la t. n. “Kverelo de la Investituroj”. Ĝi po- kiu surprizis neniun. La monarkoj sciis ke sia reĝa vas esti konsiderata klasbatalo laŭsence ke rilatis al tasko konsistis en baraktado kun tia friponaro. Multaj kontraŭ-frontiĝo inter la interesoj de du branĉoj (kla- el ili –aŭ siaj patroj– estis atingintaj la reĝan kronon saj) de la aristokrataro: la laika nobelaro kaj la klerik- ĝuste per tiutipaj intrigoj. aro. Konkrete, oni estis pridiskutante kiu, ĉu la imperi- Ne mankis intencoj kaj provoj dignigi, indigi, la kon- estro, ĉu la papo, rajtis nomumi episkopojn por la dio- cepton de la kavalireco. En iu skribaĵo de Ulrich Li- cezoj de la imperio. La afero estis grava por ambaŭ ĉar lienfeld, titolita Concordantiae Caritatis, oni legas: La en la germana imperio la episkopoj estis ankaŭ princoj virtoj armas la kristanan kavaliron. Por soleni la ak- guberniestroj de la koncernaj provincoj. Kompreneble, ton de la asignado de la rango de kavaliro oni dezajnis la imperiestro volis nomumi siajn guberniestrojn, kaj iun ceremonion kiu havis karakteron similan al tiu de ankaŭ kompreneble, la papo volis nomumi siajn epis- la religiaj sakramentoj. Fakte, la ceremonio konsistis el kopojn. Neniu zorgis pri la rajto de la popoloj elekti rito kun religia simbolismo. La armota kavaliro devis siajn regantojn kaj laikajn kaj religiajn. La alternativo pasigi la antaŭtagon kaj antaŭnokton de la ceremonio disigi ambaŭ titolojn trovis la oponon de la klerikaro gardante la armilojn, prefere en iu preĝejo aŭ kastela de ambaŭ partioj, kiuj ambiciis la ĝuon de ambaŭ funk- kapelo, preĝante surgenue. Poste, en la mateno li ĉees- ciojn. Tiu stranga milito en la pinto de la superreganta tus meson. La normoj diris ke li devis esti pura je kor- klaso daŭris kelkajn jarcentojn kaj havis spektaklecan po kaj animo. Esenca parto de la rito estis la ĵurado de momentojn kiel la humiliĝo de la imperiestro Enriko la 39