Page 35 - heleco-97

uloj batadis pli kaj pli bone, multaj laboristoj iris al la faŝismaj sindikatoj. Estis
tri jaroj da latenta civilmilito, kun provoj de militarecaj mobilizoj, antaŭ efe-
meraj kaj senutilaj registaroj, sed la tradiciaj partioj kaj institucioj ne konsciis
pri tio. La demokratio degeneradis. La bildo kompletiĝis per la bankroto de ban-

koj kaj politika fragmentiĝo en ĉiuj partioj, ĉefe en la maldekstraro. Mussolino
komprenis, ke la povo estis surstrate kaj kaptus ĝin tiu kiu dominus la straton.
Tiam li komencis gajni la favoron de la urba kapitalismo, kiu komencis financi

lian partion. Do li komencis defendi privatajn posedaĵojn. Mussolino ludis
duoblan rolon sen plena kontrolo, ĉar liaj bravulaĉoj agadis siamaniere, gvid-
ataj de siaj lokaj estroj, sed samtempe li devis doni ŝajnan garantion de stabil-

eco por ne timigi la burĝaron. Kreita la kaoso far liaj bestoj, li prezentis sin kiel
la solan kapablan teni ilin... Liaj klopodoj por efike organizi la faŝismon atingis
konvenan por li rezulton kun la fondo de la Nacia Faŝisma Partio en oktobro de

1921: la faŝismo ne plu estis nur movado, sed vera politika partio. La partia
kongreso formale agnoskis Mussolinon kiel la gvidanton de la faŝismo.
Socialistoj estis atakataj de faŝistoj, kaj tiu perforto etendiĝis eĉ al la parlamen-
to, kie deputito estis batita de grupo de faŝistoj. Ili tenis siajn armilojn en la par-

lamentejo kaj minacis kontraŭulojn. La faŝisma brutaleco ankaŭ altiris novajn
membrojn al la partio. Fine de 1921, ekzistis jam 834 lokaj sekcioj kaj preskaŭ
250.000 membroj en la Nacia Faŝista Partio. Okaze de ĝenerala striko en aŭ-

gusto 1922, la faŝistoj profitis por montri sin kiel garantiuloj de la ordo, por ke
la publikaj servoj funkciu. Estiĝis ĝenerala penso ke tiuj nigrĉemizaj junuloj
estis pli efikaj ol la ŝtato, ĉar la ŝtato estis nekapabla; alivorte, faŝismo kaj ko-
mercistoj renkontiĝis. Mussolino alvenis al evidenta konkludo: «Se hodiaŭ ekzis-

tus en Italio ia registaro inda je tiu nomo, ĝi devus sendi la karabinieriojn por dis-
solvi nin kaj okupi niajn sidejojn. Ne koncepteblas armita organizo kun koman-
do kaj reglamento en ŝtato kun sia armeo kaj polico. Sed okazas ke en Italio la

ŝtato ne ekzistas. Ĝi estas senutila, ni nepre devas atingi la povon». Mussolino
estis devigita persvadi la grandan kapitalon, ke li estas la plej efika armilo kon-
traŭ la socialismo, tial li devis rezigni pri siaj plej radikalaj teniĝoj. Li devis re-

zigni pri sia respublikanismo, ne nur por altiri la altklasan socion, sed, eviden-
te, por trankviligi la reĝon kaj atingi ĉi ties apogon. Estis ankaŭ necese, atingi
la simpation de la armeo. Liaj flirtadoj kun la framasonoj estis utilaj al li por

kontakti kun iuj altrangaj oficiroj. La lideroj de la framasonismo estis proviz-
inte fondusojn al la faŝismo, kiun ili konsideris valoran aliancanon kontraŭ la
socialismo. Tamen li baldaŭ rompis tiun rilaton: en februaro de 1923, li mal-
permesis al la anoj de la Nacia Faŝisma Partio iĝi framasonoj. Tio estis la plej

tipa taktiko de Mussolino: uzi ajnan utilan kontakton, kaj poste rifuzi ĝin sen-
indulge, kiam ĝi jam servis al liaj celoj.
La 24an de oktobro 1922 kolektiĝis en Napolo grandnombro da nigr-ĉemizuloj,

sesdek mil homoj. La lando estis matura por la aventuro kaj estis alveninte la

35