Page 63 - heleco-97

de rigoro, kaj celas trompi la malplej klerajn sektorojn el la popola loĝantaro
kies apogon oni celas altiri. Hitlero forlasis la armeon kaj plendediĉiĝis al la po-

litika aktivado. Baldaŭ poste, li organizis taĉmentojn de eks-soldatoj por kon-
servi ordon en la partiaj kunvenoj, kaj forpeli tiujn kiuj malkonsentis kun la pa-
rolantoj. La 5-an de oktobro 1921, ĉi tiuj taĉmentoj organiziĝis sub la nomo

Sturmabteilung (SA), ankaŭ konata kiel la brun-ĉemizuloj pro la koloro de siaj
uniformoj. Tre baldaŭ, la SA ĉesis limigi sin al sia rolo konservi ordon kaj
komencis ataki opoziciajn politikajn grupojn kaj judojn, kio fine iĝis ĝia ĉefa
agado. Temis pri strategio, jam praktikita de la Fasci di Combattimento en Italio

por konkeri la straton. En la printempo de 1920, Hitler prenis kiel emblemon la
Hakenkreuz -la svastikon- kaj la saluton de itala faŝismo per levitaj brakoj.

Jam komence de 1921, Hitlero estis taksata kiel eminenta oratoro, parolante antaŭ
pli kaj pli ampleksaj hom-amasoj. Li famiĝis ekster la partio per siaj polemikaj
diskursoj, atakante la Traktaton de Versajlo, kaj rivalajn grupojn ĉefe marks-
istojn kaj judojn. Tiujare, Hitlero persone gvidis la brun-ĉemizulojn en atako

kontraŭ iu kunsido de bavariaj federaciistoj. Kvankam li restis enkarcerigita dum
tri monatoj pro la batado de liaj bravulaĉoj al la federaciistoj, elirinte el la prizono
li montris nenian ajn penton; male, li estis pli preta uzi la perforton kontraŭ siaj

oponantoj. De tiam, la naci-socialista movado brutale persekutis la kunsidojn
kaj diskursojn kiuj povus altiri la publikan atenton. En la somero de 1921 Hitlero
estis la ĉefa oratoro kaj propagandisto de la nazia partio kaj ĉi ties ĉefa akiranto
de mon-donacoj, sed li ne estis ankoraŭ la oficiala lidero de la movado. Anton

Drexler, la fondinto de tiu partio, volis limigi la diktatorecan rolon de Hitlero
sed fiaskis ĉar ĉi tiu ĝuis jam je publika famo, ene kaj for de la partio, tiu per-
sona eco kiun oni esprimas per la vorto “karismo”. El tiu pov-batalo, Drexler

rezultis venkita kaj estis retirita el lia posteno de prezidanto. Hitlero iĝis ne-
diskutebla lidero de la Nazia Partio kaj establis en ĝin la “principon de lider-
eco” (Führerprinzip), tio estas, la koncepto de senlima aŭtoritato de la estro

(Führer), al kiu ĉiuj ŝuldas blindan obeon. Ĝis tiam, en tiu partio, samkiel en
ĉiuj ajn partioj kaj organizaĵoj, estis asembleoj, debatoj, voĉdonado… La “prin-

cipo de lidereco” forigis ĉion-ĉi, kaj de tiam estis nur la decida volo de la estro.
Post la kapto de la politika povo far la naziistoj, tiu sistemo etendiĝis, kiel ni
vidos siamomente, al la tuta germana nacio.
Dum tiuj unuaj jaroj de la 2-a jardeko, Hitlero atingis pli socian apogon; pere

de Hess, Göring, Rosemberg k. a. li sukcesis aliri al pli altaj sociaj sferoj, el kiuj
li povis atingi malavarajn mondonacojn por lia novtipa partio. Kuraĝigita pro
tiu socia apogo, li komencis prikonsideri la eblecon kapti la politikan povon,
kvankam lia partio ankoraŭ ne estis la ĉefa politika forto en Bavario kaj krome

ĝi estis fakte nekonata en la cetero el Germanio. Li serĉis la apogon de la armeaj
garnizonoj de Bavario kaj en tiu medio li atingis ian sukceson. Inter la gravaj
armeestroj kun kiuj kontaktis estis la generalo Eriko Ludendorfo, kiu estis rol-

63