Page 167 - heleco
P. 167
limigoj aldonis al la streĉitecoj de sistemo plagita de timoj de eŭska terorismo kaj
armea subfosado. La ĝenerala sento de misregado estis pliigita per la malabundeco
je la prezentiĝoj de Suárez en la Korteso, en presar-aŭdiencoj kaj eĉ en la konsilio
de ministroj. La prezidanto enŝlosis sin en la Palaco de la Moncloa, izolita el la
reala politika mondo, kaj eĉ de siaj propraj kolegoj de UCD, far intima rondo de
konsilistoj. Jam printempe de 1980, estis neeble kaŝi la internajn malkonsentojn
de la UCD. La nova registaro anoncita la 2-an de majo ekskludis la liberalulojn de
Garrigues kaj la socialdemokratojn de Fernández Ordóñez, kaj la kristandemokratoj
iĝis la plej influa frakcio. La UCD apenaŭ postvivis mocion de cenzuro de la PSOE
en televida debato en la Kortesoj inter la 28-a kaj 30-a de majo, en kiu Felipe
González brilis kiel verŝajna prezidenta kandidato.
La internaj dividoj de la UCD igis Suárez perdi sian plej proksiman aliancanon,
Abril Martorell, kiu eksiĝis en la somero de 1980. Tiun aŭtunon, la prezidanto
trovis sin izolita de sia kabineto, lia partio kaj la gazetaro, batalante kun la sen-
kaŝa malamikeco de Felipe González kaj nekapabla elteni la rapidan kreskon de
senlaboreco. La persistemo de ETA integrigi Navaron en Eŭskion konsistigis
militdeklaron kontraŭ la Armeo. La puĉo estis ĉe konstanta bolado dum la printempo
kaj somero de 1980 pro atenco kontraŭ altrangaj generaloj de ETA kaj GRAPO.
En lasta provo reakiri kontrolon de lia partio, la 9-an de septembro Suárez re-
organizis sian ministraron por krei “Registaron de Baronoj”, kies provizora lojaleco
estis certigita en kelkaj kazoj. Tamen, la nomumo de Francisco Fernández Ordoñez
kiel Justic-ministro, respondeca pri rilatoj inter Eklezio kaj Ŝtato, fremdigis lin de
la kristan-demokratoj pro la leĝpropono pri divorco de ĉi-lasta. La situacio baldaŭ
komencis malboniĝi neeviteble. La militistaro konspiris preskaŭ malkaŝe. La dekstra
gazetaro konjektis pri la plej taŭgaj armeaj kandidatoj por formi registaron. La
17-an de oktobro 26 el la plej elstaraj ultraj de Hispanio kunvenis en Madrido
por diskuti pri financo kaj civila subteno por puĉo.
La perforto de la aŭtuno de 1980 finis provoki kontraŭ-ETA reagon en Eŭskio mem.
La 9-an de novembro, silenta manifestacio de tridek mil homoj el ĉiuj partioj
marŝis tra la stratoj de Donostio, kun la lokaj gvidantoj de la PSOE, la UCD kaj la
PNV unu apud la alia. Estis pli kaj pli multaj komercistoj, kiuj rifuzis pagi la
“revolucian imposton”, kiun ETA postulis. La konscio, ke la atenco de ETA
kontraŭ la hispana demokratia reĝimo devis esti kontraŭagata antaŭ ol estos tro
malfrue, kaŭzis la kreadon de Eŭska Fronto por Paco en kiu la PSOE, la PCE,
la moderaj eŭskaj partioj, la UCD kaj la karlistoj. Tamen, tiu timema komenco
ne servis por redukti la malamikecon de la militistaro.
Suarez estis maltrankviligita de spekulado pri koalicio gvidata de la Armada aŭ de
lia amiko Alfonso Osorio, kiu jam sugestis la ideon de forta, plurpartia registaro
al ĉefaj membroj de la PSOE, liaj kunuloj kristan-demokratoj en la UCD, kaj
eĉ Jaime Ballesteros de la PCE. Fronte al alarmaj onidiroj pri perforta puĉo, kaj
antaŭ la nekapablo de Suarez solvi la problemojn de ETA kaj senlaboreco, la
koalicio gvidata de generalo komencis aspekti kiel preskaŭ alloga elekto. En ĉi
167
