Page 172 - heleco

González kiel vicprezidanto kaj eĉ komunisto, Jordi Solé Tura, kiel ministro pri
Laboro, sugestante ke Tejero estis nekonscia pri la intencoj de Armada. Ĉiu-

kaze, la puĉo komencis ŝanceliĝi kiam Juan Carlos aperis en televido je la 1:15
horo matene de la 24-a de februaro kaj anoncis, ke la Krono kontraŭas ĉian provon
perforte renversi la demokratie ratifitan Konstitucion. Kiam la reĝo informis al
Milans ke li kontraŭstaris la puĉon, ke li ne abdikus aŭ forlasos Hispanion, kaj

ke por sukcesi la ribelantoj devos mortigi lin, Milans retiris siajn soldatojn el la
stratoj. Estis la kvara horo matene. Laca kaj frustrita, Tejero finfine negocis
sian kapitulacon kun Armada, kiu kelkajn tagojn poste estis arestita.
La eventoj de la 23-a de februaro generis multe da konjektoj kaj polemikoj. La

plej grava afero estis la rolo de Juan Carlos. Evidentiĝas, ke li riskis sian
prestiĝon kaj sian personan sekurecon por savi demokration. La investituro de
Calvo Sotelo estis aprobita en la sekva voĉdono per 186 voĉoj favoraj kaj 158

kontraŭaj. La 27-an de februaro, tri milionoj da homoj manifestaciis favore al
demokratio en Madrido kaj aliaj urboj, kvankam ne en Eŭskio. La malvenko de
la puĉo tiel nomata "23-F" ne solvis la problemojn de la demokratia reĝimo,

sed ĝi donis al ĝi duan ŝancon. Kiam Juan Carlos akceptis la ĉefajn politikajn
gvidantojn en la nokto de la 24-a de februaro, li atentigis ilin, ke ne devus esti
necese, ke li risku sian prestiĝon kaj sian sekurecon.
La unua registaro de Calvo Sotelo distribuis potencon egale inter la malsamaj

grupoj de la UCD. Tamen, la malamikeco de la kristanaj demokratoj al la
proponita leĝigo de Fernández Ordóñez pri eksgeedziĝo kaŭzis profundajn kaj
finfine mortigajn dividojn. Baldaŭ la ĉefa prioritato estu la forigo de la puĉo,

tasko konfidita al la nova Ministro pri Defendo, Alberto Oliart Saussol. Post la
okazaĵoj de la 23-a de februaro, la reĝo avertis la gvidantojn de la parlamentaj
grupoj, ke severa respondo povas provoki novan armean reagon. Tamen, Oliart
estis tiel akordiga ke tio generis la suspekton ke Armada sukcesis turni la

armeajn aŭtoritatojn en specon de subombra registaro. Fakte, la puĉo havis
kelkajn neantaŭviditajn pozitivajn rezultojn. La hispana popolo komencis pli
aprezi siajn demokratiajn instituciojn. Calvo Sotelo estis pli alirebla ol Suárez

kaj aperis pli ofte en la Korteso kaj antaŭ la gazetaro. Li ankaŭ regule inter-
konsiliĝis kun la gvidantoj de la aliaj partioj kaj kun la armea hierarkio.
González, Fraga kaj Carrillo reciprokis apogante la Registaron en la Korteso.
ETA anoncis senfinan batalhalton. La malkaŝo de la volo de Tejero, Milans kaj

aliaj sin turni al sangoverŝado, kune kun la grando de la ekonomiaj problemoj
de Hispanio, ĉesigis la eŭforiajn esperojn de 1977-1979. La demokratio tiam estis
io tre serioze prenita. Tamen, la kapablo de Calvo Sotelo utiligi la novan
spiriton de nacia kunlaboro estis fatale malhelpita de la dividoj ene de la UCD

kaj la naturo de liaj politikaj proponoj: eniro en la NATO, tranĉoj en publikaj
elspezoj, pli privata investo, salajra moderigo, ia renovigita kontraŭ- terorisma
kampanjo kaj malrapidiĝo en progreso al regiona aŭtonomio kiu donis al la
militistaro unu el ĝiaj ĉefaj postuloj.

172