Page 38 - argentinaj verketoj

Mi no volis koni la rifuĝejon do la fuĝinto: el kiu ne
scias, oni ne povas elpreni informojn. Mi tre bone

konas la siginifon de la polica eŭfemismo ”lerte

demandita”. En mia lando mi suferis kelkajn el tiuj

“lertaj demandaroj”, kaj mi scias, ke estas tre mal-

facile prisilenti.

Plej bone estos, se ili trairos Paraná-on kaj rifuĝos

en la najbara Paragvajo. Sed ili ne povis fari tion, ĉar
ili ne havas monon. Tial ŝi dungigis sin por gajni ion

da mono por fuĝi ambaŭ.

Mi promesis pagi al ŝi kaj krome doni sufiĉe da mo-

no kiu permesu al ili travivi iom da tempo en la naj-

bara bordo, sed ŝi ne volis akcepti, ĉar al ŝi ŝajnis, ke

tio estis ricevi almozon. Por trankviligi ŝin mi diris:

Aŭskultu, knabino. Tiu viro, kiu ĵus foriris rajdanta

sur sia bela ĉevalo, estas tiom danĝera, aŭ eble pli,

ol yaguareté, mi eĉ kuraĝas diri, ke li mem estas

yaguareté. Vi jam scias, ke ĉi tiu neniam rezignas

sian predon. Al mi sufiĉis vidi la rigardojn, kiujn li

direktis al vi, por konjekti, ke vi estos lia proksima

predo. Kaj kiam yaguareté revenos, ĉu vi estas certa,

ke aperos iu cariaí, kiu alfrontos ĝin?
Mi multe gurdadis pri ĉi tiu temo kaj, finfine, suk-

cesis konvinki ŝin kaj ŝi akceptis la monon sed nur,

kiel prunton, kiun ŝi iam redonos.

Mi kulpas pri tio, ke ili ne forkuris kaj mi kulpas an-

kaŭ pri la konsekvencoj okazigitaj de ĉi tiu prokras-

to. Mia piedo pligraviĝis, la febro plialtiĝis kaj min

atakis sveno daŭranta kelkajn tagojn.

Dum la mallongaj lucidaj intervaloj, mia unua vidaĵo
38
estis la bela vizago de Cuñataí Porá envolvita de

kvazaŭaj kotonecaj nebuloj kaj angore premata, sed